Zoals alle goede verhalen heeft Thunderstreak, een vintage Bertram 31‘ raceboot uit 1963, een leven in hoofdstukken geleid. Helden, schurken, drama, wanhoop en zegevierende wederopstanding hebben allemaal bijgedragen aan haar verleden en hebben haar glorieuze heden gecreëerd. Thunderstreak is misschien wel de meest gedecoreerde raceboot, na het historische Cowes Powerboat Festival van dit jaar op de 63e verjaardag, waar ze niet alleen haar klasse won, maar ook boten in andere klassen overtrof, terwijl we haar door ruwe zeeën zagen vechten die mindere schepen tot zinken zouden brengen. Ze is klaar om met pensioen te gaan na dit succesvolle 3de winnende raceseizoen onder het eigendom van coureur, investeerder en historicus, Hugo Peel.
Thunderstreaks toekomst hangt af van de scherpe waardering van een nieuwe eigenaar, iemand die toegewijd is aan haar eer, integriteit en geschiedenis – een moeilijke zoektocht, maar het verhaal van Thunderstreak zou die koper, die verzamelaar moeten verleiden om de glorie van een onbetaalbaar racewonder te zien en haar te begeren.
Hoofdstuk 1 – Het begin van Thunderstreak
Toen het ontwerp van de diepe romp van C. Raymond Hunt in 1957 een revolutie teweegbracht in de botenbouw, nam Bertram het ontwerp over en werd een merknaam die bekend stond om zijn prestaties, gebaseerd op de zeil- en motorbootracingexpertise van Dick Bertram. Beroemdheden vroegen naar de romp en Tommy Sopwith was er één van, de rijke, debonaire en dynamische racer, zoon van Sir Thomas Sopwith, yachter, America’s Cup Racer en ontwerper van het WWI Sopwith Camel bi-vliegtuig gevechtsvliegtuig. Tommy Sopwith racete in 1963 met de Thunderstreak in de Daily Express Cowes-Torquay powerboatrace, waarbij hij langs de achtersteven van de boot van Hugo Peel’s vader vloog en een onuitwisbare indruk op hem achterliet. “Het was liefde op het eerste geluid!” herinnert Peel zich, over de vibratie die hij in zijn hart en ziel voelde door het gedonder van de Holman-Moody motorracer.
De boot racete in de vroege jaren ’60, maar verdween in de jaren ’70 en werd na 30 jaar gevonden toen een oplettend lid van de Classic Offshore Powerboat Club de Hunt romp herkende, in ongenade gevallen, verlaten en met een woonboot top in een jachthaven in Oost-Londen. Terwijl een nieuwe eigenaar de boot een fatsoenlijke cosmetische opknapbeurt gaf en er wat races mee ging varen, liet het lot Thunderstreak voorbij varen aan Hugo Peel terwijl hij met zijn Paragon 31 op de rivier de Medina voer. Het geluid van een V8 Ford big block motor trok zijn aandacht en deed hem denken aan die Cowes Torquay race in 1963. Peel was opnieuw smoorverliefd, maar deze keer kocht hij de boot.
Hoofdstuk 2 – Totale restauratie – Fase 1
Onder leiding van motorbootracer en projectmanager wijlen Peter Hewitt, ondernam Hugo Peel in 2017 een totale herconfiguratie en renovatie van de boot. Zowel de structuur, met een totale Awlgrip herschildering van Sopwith’s originele kleuren, als het vermogen werden aangepakt, te beginnen met het strippen van de originele V8 Ford motoren die opnieuw werden geboord, gestraald en opnieuw gemonteerd met nieuwe zuigers, ringen, tuimelaars, kleppen en geschoren koppen, allemaal blauw geprint. Helaas overleefden deze motoren niet lang na de installatie en er volgde een nieuw motorprogramma. Na een aantal opties te hebben bekeken, werd gekozen voor de standaard MerCruiser 435 PK, V8 brandstofinjectiemotoren met Bravo X-aandrijving vanwege de snelheid, duurzaamheid en betrouwbaarheid. Hun gewicht en configuratie zouden echter een volledige strip-out en herbouw van het motorcompartiment en de spiegel vereisen. Het team koos voor de positieve kant van het enorme restauratieproject en in 2019 begonnen de werkzaamheden, waaronder nieuwe bedrading, nieuwe leidingen, nieuwe spanten, schotten, vloeren en een motorbed met nieuwe dwarsbalken, spanten en een machtig versterkte spiegel.
“Massief’ is misschien een onderschatting van de omvang en reikwijdte van het renovatieproject van Solent Marine Services, waarvoor de hulp nodig was van Winn Willard van Ray Hunt Associates en zijn scheepsarchitecten om ervoor te zorgen dat de boot het vermogen aankon en klaar was om te racen. Dit alles met in het achterhoofd dat de boot oorspronkelijk gebouwd was om 30 MPH te halen – erg snel voor de jaren 1960.
Lente 2020 bracht het debuut van de voltooide boot met Hardin Marine externe racebesturing, verlengde trimvlakken, nieuwe roestvrijstalen brandstoftanks en fittingen, Axiom plotters en een dashboardscherm van polycarbonaat en roestvrij staal. Er werd constant gesleuteld aan elk facet van de tuigage en de cockpit lay-out, door Will Marine uit Poole, Engeland, de nieuwe race-ingenieurs. En dan was er nog het stuurwiel. Het oude Destroyer-stuur paste niet in de vernieuwde cockpit met nieuw gestoffeerde racebolsters. Hewitt doorzocht zijn prijzenkast en schonk zijn eigen lederen en roestvrijstalen stuur aan de bouw. Het was de finishing touch en blijft een eerbetoon aan zijn nagedachtenis en aan zijn bijdragen aan het teamproject.
Ze kwam fris en fabrieksnieuw uit haar schuurtje, maar met een extra eerbetoon aan haar legende. Met zowel Tommy Sopwith als Hugo Peel als eerbiedwaardige leden van de Royal Yacht Squadron en haar historische achtergrond, kreeg Thunderstreak toestemming om te racen onder de naam Team: Royal Yacht Squadron, onder de vaandelvlag met behoud van de aanduiding “Historic” klasse, met Tommy Sopwith’s originele nummer, H400. Toen gooide de Pandemie roet in het eten in 2020, maar begin 2021 was Thunderstreak klaar om te racen!
Hoofdstuk 3 – Thunderstreak Competitie – 90% Voorbereiding, 10% Racen
Peel’s samengestelde team: RYS bestond uit throttleman Adrian de Ferranti, navigator Richard Jessel en voormalig Royal Navy en His Majesty’s Coastguard, John Simmonds, die erbij kwam als projectmanager na de dood van Peter Hewitt. Ze hadden allemaal een andere boot- en sportachtergrond, maar ze smolten allemaal samen in de geest en met de missie om te winnen.
Hun eerste dagen in het racen waren hard en resulteerden ooit in serieuze schade aan de Thunderstreak. Na die bijzonder schadelijke run stuurde Simmonds een boodschap naar het team: “Jullie hebben een keuze: doorgaan met racen zoals jullie nu doen en de boot kapot maken of de manier waarop jullie de boot besturen veranderen.” Het team hoorde de opmerking luid en duidelijk. Het was niet dat ze “vertroeteld” moest worden – ze is een robuust gebouwde GRP raceboot, maar Jessel interpreteerde het kort en bondig: “Respecteer mijn boot – ze is een oude dame, behandel haar goed” en dat deden ze dan ook. Ze beheersten de besturing, het gas en de navigatie met vaardigheid en coördinatie, waarbij ze Thunderstreak met succes tot het uiterste dreven, in plaats van in overdrive met alle gevolgen van dien.
Het team ging door met het uitgebreide testprogramma dat meer dan 20 sets schroeven omvatte, het afstellen van de instrumenten en het veranderen van de ballast in verschillende gradaties om de sweet spot te vinden voor de snelheid en het rijgedrag van de boot. Het team: RYS kwam samen om te racen en te winnen, binnen de capaciteit van de boot, vaak jongere en sterkere teams voorbijstrevend, gebruik makend van wijsheid, gegevens en verfijnde vaardigheden. De volgende drie jaar werden overwinning na overwinning behaald en waren er meer trofeeën dan er verzameld konden worden. Veel van deze eeuwigdurende trofeeën werden uitgereikt tijdens de jaarlijkse prijsuitreikingen en kwamen dan terug om het volgende jaar opnieuw uitgereikt te worden. Thunderstreak en Team: RYS werden “Gentlemen Racers” genoemd omdat ze zichzelf en hun boot op een mannelijke manier presenteerden en als de senioren van het circuit.
Met een onberispelijke reputatie en staat van dienst werd Thunderstreak de onbetwiste winnaar van haar klasse en overtrof ze grotere boten met meer paardenkracht, wat ons bij 2024 brengt. Na het winnen van de Cowes-Poole-Cowes Race in haar klasse en het in ontvangst nemen van 10 trofeeën voor categorieën van “Best Presented Boat” en “Oldest Driver Finishing” tot de “First Historic Boat to Finish” en de “Boat Designer’s Trophy,” stond het Team: RYS team stond met een brede glimlach, borstkas en trots. Het was ze gelukt. Ze hadden hun missie om te winnen volbracht en Thunderstreak had haar moed bewezen.
Hoofdstuk 4 – De toekomst van Thunderstreak
Nadat hij de top van de racerij heeft bereikt en zijn aanzienlijke investering zoveel vruchten heeft afgeworpen, is Hugo Peel met tegenzin klaar om de bladzijde om te slaan. Op 75-jarige leeftijd met pensioen gaan lijkt verstandig en zoals veel professionele atleten hebben geleerd, is het het beste om met pensioen te gaan op de top van je kunnen. Zijn jarenlange energie, tijd en financiering voor dit raceproject heeft niet alleen het team veel plezier gebracht, maar ook de toeschouwers en fervente fans van klassieke boten. Peel heeft de Bertram 31 weer helemaal teruggebracht van zijn prestigieuze race-roots naar zijn succesvolle race-heden.
De toekomst van Thunderstreak is aan de avonturier, de verzamelaar van mooie boten, de kenner van klassiekers, de persoon die het verdient om het erfgoed van een grand dame in de racerij te erven. Zoals John Simmonds zei na de prijsuitreiking van het Cowes Powerboat Festival: “Het is verbazingwekkend hoe vier oude mannen zoveel plezier uit een 63 jaar oud mokkel hebben kunnen halen!”
Ze maakt indruk bij elke aanlegplaats, lokt complimenten, vragen en complimenten uit en het “oude wijf” heeft nog steeds een prachtig profiel en presteert bewonderenswaardig. De Bertram 31 heeft al een cultstatus, maar de H400 is een uitblinker met stamboom. Haar verhaal zal voortleven, haar romp verdient een nieuwe haven en misschien een terugkeer naar haar Amerikaanse roots, waar Dick Bertram de erfenis begon die Tommy Sopwith naliet en Hugo Peel bezegelde in Thunderstreak H400.
Wordt vervolgd… als ze verkocht is. Over het prijskaartje zegt Peel: “Ze is onbetaalbaar.”
Verkoopinformatie:
Hugh Rayner bij Berthon International
